Zevende reisverslag vanaf Java

Beste lezers, salam manis dari Malang,

Na ruim een week op Bali, en Tjeerd’s harde werken voor de stiching, werd het tijd voor iets anders: geen schoolkinderen om te sponsoren; andere verhalen; andere foto’s. Hoewel we in grote lijnen ons plan voor Java van te voren hadden getrokken, konden we nog alle kanten op. Probleem was wel dat ik de Lonely Planet van Indonesië was vergeten mee te nemen, en dat is toch wel een soort bijbel als je op de bonnefooi reist. Gelukkig troffen we twee hele aardige Vlamingen in ons hotel in Adi Assri: Luc en Lieve, die aan de laatste week van hun 4 maanden rond de wereld reis bezig waren, en ons heel royaal hun eigen Indonesië Lonely Planet gids te leen gaven. Dank Luc en Lieve!

We zijn onze reis op Java begonnen met een behoorlijk actief gedeelte; twee vulkanen. Donderdagochtend om vijf uur stond onze auto met chauffeur klaar voor vertrek naar Gilimanuk, waar de boot naar Java vertrekt. Bij de opkomende zon zagen we Bali langzaam verdwijnen. Hoewel dat niet het juiste woord is, want je blijft het eiland zien, het is maar een half uurtje varen. Aangekomen stond de jeep al klaar (de ‘’Bali’’ auto was achtergebleven in Gilimanuk, maar onze chauffeur/gids, was met ons meegekomen) om ons naar het Ijen Plateau te brengen: een uitgestrekt vulkanisch gebied, gedomineerd door drie vulkanen, de Ijen, Merapi en Raung. Dat was wat je noemt een bumpy ride, de jeep was geen overbodige luxe. Ijen is bekend om het winnen van zwavel, een ongelooflijk zwaar werk voor de honderden mannen die elke dag twee keer een lading zwavel van tussen de 60 en 80 kilo vervoeren. En dat dus op een steil van 3 km, en dan bovengekomen afdalen in de krater om het in de levensgevaarlijke zwaveldampen gehuldede brokken af te slaan. Dat pad moesten wij dus ook op, en dat was geen pretje. We hadden wel gehoord en gelezen dat het zwaar was, maar het viel desondanks tegen. Langzaam begaven we ons omhoog, regelmatig plaatsmakend voor de zwavelmannen, die in een stief en gelijkmatig tempo, velen op gewone teenslippers met meer dan hun eigen gewicht afdalen naar de trucks bij de parkeerplaats, om hun lading te storten. Af en toe stopten ze, en konden we tegen ‘’betaling’’ van een paar sigaretten, foto’s nemen. Ze krijgen 600 Rph per kilo, ongeveer 5,5 Eurocentjes, dus reken maar uit wat hen dat oplevert. Wij zouden praktisch denken; waarom geen kabelbaan o.i.d. aanleggen, maar nee, dat zou banenverlies betekenen voor al die (ca 200) mannen, en er is toch al zo weinig werk hier. Vele Javanen, zeker uit deze regio zo dicht bij Bali, gaan naar Bali om werk te zoeken, veelal in het toerisme.

Op zondagochtend vijf uur stonden we op een bergtop, samen met vele andere toeristen, te wachten tot de zon opkwam bij de Bromo, de bekendste vulkaan op Java. Niet zozeer om de hoogte, in die zin is het maar een kleintje, maar om het spectaculaire landschap. Zaterdag middag waren we bij de Bromo aangekomen, na een autotrip van bijna zes uur, en verbleven in een eenvoudig hotelletje. Tjeerd was al eerder bij de Bromo geweest, maar van een andere kant genaderd. Ook was er e.e.a. veranderd door een uitbarsting van de Bromo in januari van dit jaar. Gelukkig zonder persoonlijke ongelukken, maar grote stromen as hebben het landschap bedekt. Veel ervan is natuurlijk inmiddels weer verwijderd, maar hier en daar is het zeker nog wel te zien. Ook deze ochtend exercitie was een pittige: de jeep kon maar tot een bepaald punt komen, waar we samen met vele andere toeristen (onthoud je jeepnummer!) in het pikkedonker omhoog liepen naar het genoemde uitzichtspunt. Vervolgens weer terug naar de jeep beneden, en een kort ritje met de jeep (bijna) tot aan de voet van de Bromo zelf. Bijna, want opnieuw een wandeling, eerst een vlak stuk, en vervolgens weer klimmen. Aan het begin van deze wandeling werden er paardjes aangeboden, die wij eerst manmoedig afsloegen, maar – toen de helling toch wat pittiger werd en het aanploeteren werd in het rulle zand – gingen we toch maar overstag. Want aan het eind van deze wandeling wachtte de steile trap van 250 treden omhoog naar de enorme krater. Een korte blik, een aantal foto’s en weer afdalen, want het was druk daarboven, op de smalle richel.

Uitchecken, ontbijten en dit keer als echte backpackers en route naar onze volgende bestemming: Malang. Eerst met vier anderen in een klein busje de berg weer af, naar het busstation in Probolinggo. Daar in de gewone bus naar Malang, voor 35.000 Rph (bijna 3 euro, en dat is nog aanzienlijk meer dan de Javanen betalen). Je maakt nog eens iets mee in zo’n bus: twee jonge studenten, die onder meer Engels studeerden en erg graag wilden oefenen met ons. Ook werd er natuurlijk van alles verkocht in de bus, niet alleen etenswaren maar ook boeken, of andere hebbedingetjes. De verkopers komen langs, deponeren hun waar op je schoot, lopen door, en op de terugweg pikken ze het weer op of nemen je geld in ontvangst als je het wilt houden. Ook muzikanten stappen in, doen hun ding, halen geld op en stappen weer uit. Het werd wel steeds drukker in de bus, dus we zaten met onze relatief grote lijven lekker strak op de bankjes. Voor 2,5 uur is dat nog wel te doen.

Uit de Lonely Planet hadden we een adres voor een homestay gevonden en vanuit de Bromo gereserveerd. Ook erg eenvoudig, maar aan een mooie, rustige straat gelegen en vlakbij het centrum. Eigenaresse Anna spreekt ook wat Nederlands. Van hieruit hebben we de afgelopen dagen de stad Malang en omgeving een beetje leren kennen. Veel Nederlandse invloeden hier, zoals bv. in het restaurant Oen, dat in 1930 door Nederlanders is opgezet en opzettelijk aan de inrichting weinig heeft veranderd. Door de stad gekuierd, naar de alun-alun (centrale plein), waar van alles gebeurt, tochtje in de bejak naar de z.g. Millionairs row (huizen nog uit de koloniale tijd, sommige prachtig gerenoveerd, sommige in slechte staat), een massage bij een ‘’instituut’’ waar blinde mensen worden opgeleid tot masseur, gegeten bij een kleine Warung aan de straat, samen voor nog geen drie euro, waar ze een gat in de lucht springen als je 50 eurocent fooi geeft. En waar je binnen no time een heel gesprek hebt over wie je bent, waar je vandaag komt, wie je familie is, en over voetbal. Want als het over familie gaat, en Malang, dan noemt Tjeerd natuurlijk zijn beroemd neef Irfan: “I have family in Malang and you know him”. Ongelovige gezichten: hoe kan dat nu? ‘’His name is Irfan Bachdiem’’. Nogmaals ongelovige gezichten: “”You really are paman (=oom) of Irfan””? Voor de niet-kenners onder de lezers: Irfan is de zoon van Tjeerd’s jongste zuster Hester. Was in Nederland een verdienstelijk voetballer, maar – met zijn Indonesisch paspoort – is hij zijn geluk in Indonesië gaan proberen en dat heeft hem geen windeieren gelegd. Vorig jaar augustus is hij door de voetbalvereniging van Malang gecontracteerd, en speelt inmiddels ook in het nationale elftal voor zowel senioren als junioren. Hij is zo’n beetje de David Beckham van voetbalgek Indonesië. Ziet er ook nog eens zeer appetijtelijk uit, dus vele vrouwelijke fans ook (maar is imiddels getrouwd met een Duits fotomodel). Beroemdheid hier dus. Helaas zit hij zelf nu in Jakarta, want speelt vandaag tegen het nationale elftal van Qatar, dus we kunnen hem niet ontmoeten.

Gisteren een toertje gemaakt in de omgeving, een drietal (kleine) Hindoe tempels en 1 Boeddhistische stupa bezocht. De bergen in, een waterval, een dorp waar alleen maar bloemen en planten werden gekweekt. Vanmiddag om half vijf vertrekken we met de trein naar Solo, waar we rond elf uur vanavond zullen aankomen.