Van Gili Gede, via Senggigi, naar Padangbai en door naar Sidemen Road

Ons plan was om een drie- of viertal nachten te verblijven op Gili Gede, even weg van alles in een mooi resort. Veel keus aan accommodatie is er niet op Gili Gede, 4 hotels in totaal.  We kozen uiteindelijk voor Secret Island Resort; zag er mooi uit op de (eigen) website (geen booking.com mogelijkheden hier, dus geen ratings). Van tevoren gebeld voor alle zekerheid, en ja hoor, we konden zeker terecht. Na een autorit van ruim twee uur waren we bij de plek waar we met de boot werden overgezet. Gili Gede ligt vlakbij het vaste land; met nog geen 10 minuten waren we ter plekke. Zo uit de verte zag Secret Island resort er mooi uit, maar toen we er waren, en rondgeleid werden om te kiezen uit de accommodatie (bungalow on the reef, bungalow on the hilltop, of de de-luxe room with seaview), bleek de werkelijkheid niet helemaal overeen te komen met onze verwachtingen, die waren gebaseerd op de teksten en plaatjes op de website. Zeer outdated, en slecht onderhouden. Peter, de Amerikaanse eigenaar, was ook nogal outdated, als je dat van een persoon kan zeggen. Naast ons, was er alleen een stel uit Duitsland, die een dag eerder waren aangekomen. Zij hadden dit via air.bnb geboekt, en van tevoren betaald, dus ‘’moesten’’ wel blijven, maar waren ook zeer teleurgesteld. Dus die voorgenomen drie of vier nachten werden het niet, en we besloten al snel dat het bij eentje zou blijven. Peter begreep dit wel, hij was realistische genoeg om te beseffen dat zijn ooit wellicht mooie plek echt niet meer voldoet aan de wensen van de meeste reizigers. ’s Middags hebben we een wandeling gemaakt over het eiland: als je het helemaal wilt bewandelen langs de kust, duurt dat 5 tot 6 uur, dat vonden we wat lang. Dus we namen de short cut, eerst langs de kust en daarna dwars over het eiland naar de andere kant, toch ook nog wel 3 uur lopen. We kwamen ook  langs Via Vacare, een klein hotel gerund door Jet, een Indisch-Nederlands vrouw, die daar een prachtig (yoga) retreat runt. Klein, met 4 bungalows.  Dat was de tweede accommodatie die ik op internet had gevonden, maar uiteindelijk de voorkeur aan Secret Island had gegeven, maar dat bleek dus echt een vergissing te zijn. Aan de andere kant konden we hier so wie so deze dagen niet blijven, want ze ging een lang weekend dicht om haar staf te trakteren op een uitje naar Bali. Als je een paar dagen of langer echt wilt bijkomen, wat yoga of meditatie wilt doen, lekker wilt eten en/of leren Indonesisch koken, dan is dit zeker een aanrader. De volgende dag hebben we een boottocht met snorkelen gedaan van zo’n twee uur, en dat was dan wel weer erg leuk. Het snorkelen was niet geweldig, maar op zo’n bootje, langs de eilanden, met mooie vergezichten, is altijd fijn. Daarna snel weer weg van dit toch wat rare resort, en een paar uur later waren we in Senggigi, een gezellig drukke en toeristische (haven)plaats aan de westkust van Lombok. Van hieruit gaan we weer terug naar Bali, maar hadden besloten om nog een paar nachten hier te blijven. Dat werd hotel Puri Saron, met aanzienlijk meer comfort dan Secret Island resort. Niet direct in het centrum van Senggigi, maar de hotel shuttle reed een paar keer per dag naar het centrum, en met een taxi voor nog geen eurootje konden we dan makkelijk weer terug. Het was heel rustig in het hotel; een groep toeristen uit Indonesië, en later ook een kleine groep Nederlanders, die met reisorganisatie Het Schone Streven op stap waren. Met een paar van hen raakten we aan de praat, ook over sponsoring. Een echtpaar van deze groep sponsort al vele jaren een jongeman uit Senggigi, die ze op het strand hadden ontmoet toe hij 15 jaar was. Nu is hij 23, en had net zijn opleiding als kok afgemaakt (op de koksschool die Het  Schone Streven heeft gefinancierd). De jongeman was er zelf ook bij, en het was duidelijk zichtbaar dat het Nederlandse koppel hem zo’n beetje als hun zoon zagen. Bijzonder om te zien hoe zo’n toevallige (?) ontmoeting op het strand het leven van deze jongen ingrijpend heeft veranderd.

Vanuit Senggigi (na 3 nachten) met de fast boat naar Padangbai; de zee was relatief rustig, dus een niet al te bumpy ride van bijna twee uur. In Padangbai verbleven we in een hotel waar we al eerder waren, met uitzicht op zee en op de haven, waar het een komen en gaan is van alle fastboats en de ferries naar Lombok.  Padangbai is gezellig druk, maar niet zozeer in de avond. Het is de plek om naar de Gilis te gaan, en om snorkel- en duiktripjes te maken. Het is ook een af en aanrijden van busjes uit Sanur, of Ubud of waar dan ook vandaan, met groepjes toeristen die gaan duiken. In Padangbai worden 12 kinderen gesponsord, en we hebben hier Ilou, die zichzelf de Balinese dochter van Tjeerd noemt, die alles kan regelen. Jaren terug ontmoette Tjeerd haar, en heeft haar en haar familie toen geholpen toen ze het erg moeilijk hadden (zoontje was ziek, ze hadden een waterput nodig; het ging uiteindelijk om – voor ons – relatief kleine bedragen). Ilou en andere familieleden werken op  white sand beach; gelegen in een mooie, kleine baai, die nogal lastig te bereiken is (alleen te voet of per motor). De meeste stranden hier hebben zwart/grijs zand, dus dit is een plek waar je graag naar toe gaat, maar je moet er wel moeite voor doen. Het is verder heel eenvoudig, er zijn een paar kleine warungs, en je kunt gemasseerd worden. Ilou, haar moeder, zuster en anderen verdienen daar hun geld met de warungs, verkopen van sarongs, en dus masseren. Na aankomst Ilou gebeld, en wij naar het strand. Achterop de motor dit keer, want we hadden niet zoveel trek in een lange wandeling na onze reis. Weer veel oude bekenden daar ontmoet, ook een aantal van de gesponsorde kinderen. Tjeerd was hier in augustus al eerder, om zaken te regelen voor de Stichting, maar we moesten de formulieren met de tekeningen de informatie en tekeningen voor de sponsors, nog van hen krijgen. De volgende dag naar het postkantoor, om weer een stapeltje brieven voor de sponsors naar Nederland te posten. De man in het postkantoor weet inmiddels heel goed wie we zijn, in elk geval wie Tjeerd is, en om wat voor post het gaat. Leuke vent. Nog op bezoek geweest bij Eka, een jonge vrouw die Tjeerd jaren geleden ontmoette toen ze nog op  white sand beach werkte. Inmiddels is ze getrouwd, en heeft een baby van een jaar, en zit alleen nog maar thuis. Na twee nachten Padangbai, op weg naar onze volgende bestemming:  Sidemen Road.

Sidemen road staat voor een mooi natuurgebied aan de voet van de Gunung Agung, doorkruist door de rivier met dezelfde naam. Het gaat hier om wandelen door de rijstvelden, en je kunt vanhier ook een trekking maken naar de top van de vulkaan. Wij kenden dit gebied nog niet, en het is inderdaad zoals het in de gidsen staat vermeld. Kleine weggetjes slingeren zich door dorpjes en rijstvelden. En altijd is daar dan de top van de Gunung Agung in het zicht. Er zijn hier goede accommodaties te vinden en wij hadden dit keer goed gekozen: Villa Petangi, met zes bungalows en een mooi zwembad, een paar jaar oud, was een schot in de roos. Een ruime kamer, met een mooi groot hemelbed, een hele wand van glas en schuifdeuren naar ons terras, met prachtig uitzicht op de rijstvelden. En een zwembadje om de hoek. Er waren nog een paar andere gasten, waaronder Madieke uit Nederland, die we ’s avonds bij het avondeten spraken. Zij zou die nacht geen gebruik maken van haar mooie bungalow, want vertrok om 10 uur ’s avonds om met een gids de Gunung Agung te beklimmen: zes uur heen, en zes uur terug. De beloning zou dan wel een prachtige zonsopgang zijn. Wij wensten haar veel succes, en kropen zelf – na een heerlijke maaltijd, koken kunnen ze ook erg goed in Villa Petangi – rond negen uur in het hemelbed voor onze (bijna) dagelijkse portie ‘’Homeland”. Tjeerd heeft drie seizoenen op zijn laptop staan, meer dan 40 afleveringen geloof ik, en dat houdt ons dus wel even van de straat. Er is verder toch weinig te doen hier ‘s avonds, en de flat screen t.v. geeft voornamelijk Aziatische zenders goed weer, dus zo’n lange serie is dan wel een fijn tijdverdrijf.  Verder viel het met de rust een beetje tegen, want er is dezer dagen, hoe kan het ook anders, weer eens een ceremonie aan de gang. Heeft iets te maken met zes maanden, en het duurt ook nog eens drie dagen. Dus veel gezang, en gamelan geluiden, tot diep in de avond.  De volgende dag een tocht door de rijstvelden van een paar uur gemaakt, met een gids. Onder andere kniehoog wadend door de rivier. In de regentijd is dit niet te doen, want dan staat het water bijna drie (!) meter hoger.  Het is werkelijk een prachtig gebied hier, we hadden best nog een nachtje langer willen blijven, maar het was volgeboekt. Bovendien hadden we ons hotel in Ubud al vastgelegd.  Sidemen Road is een aanrader, en we gaan zeker nog eens terug. Het is een mooie stop, en niet ver van Padangbai en Ubud. Aan de lunch zagen we Madieke weer, die het erg zwaar had gehad. Nooit meer, zei ze. Morgen komt Ketut, de chauffeur die ons uit Padangbai naar Sidemen heeft gereden, ons hier weer ophalen en gaan we naar Ubud.