Tiende reisverslag: Sumatra en terug naar Bali

Na ruim tien dagen Sumatra, zijn we afgelopen zondag weer geland op Bali.  Maar eerst nog even terug naar het eiland Samosir, in Danau (lake) Toba op Sumatra. Het is een eiland (eigenlijk schiereiland, want het zit in het westen net vast aan het land), ontstaan uit een enorme vulkaanuitbarsting 75.000 jaar geleden. Het kratermeer is wel zo’n 500 meter diep. Het is een populair vakantie oord, ook voor Indonesiërs. In de jaren 70 werd het ontdekt door westerse backpackers als relax plek, en is langzaam uitgebouwd tot toeristische trekpleister. Het was nu super rustig, en we hadden alle keus uit accommodatie. Tabo hotel kozen we, gerund door een Duitse vrouw en haar Sumatraanse man, en dat bleek prima keus. Heerlijk ontbijt met verse broodjes uit de German Bakery.  Het hotel is gebouwd in Batak stijl, huizen met puntdaken, zie foto.  Hier op Samosir (en omgeving) wonen de Bataks, met hun eigen cultuur en gewoontes. Ze zijn destijds (ben het jaar even kwijt) door een Duitse dominee bekeerd tot het christendom, maar hebben dat – zoals wel vaker gebeurd – gemengd met hun eigen gewoontes en gebruiken. Voert te ver om dit hier uit de doeken te doen, google er maar even op. Relaxen dus aan Lake Toba, brommertje gehuurd, en wat rondgetoerd.  Hele aardige mensen overal, die je allemaal gedag zeggen (horas) en vragen of je geen magic mushrooms wilt. Die schijnen hier te groeien en worden blijkbaar rijkelijk gebruikt. Wij hebben dit maar aan ons voorbij laten gaan. De  Bataks houden wel van een lolletje en ook van alcohol zijn ze niet vies.  Ze houden van muziek, zingen en dansen, en er worden dan ook regelmatig avonden georganiseerd, waarbij je er als bezoeker niet onderuit kunt om een pasje mee te dansen. Verder was het dus vooral luieren. Na vijf dagen de auto in naar Bukit Lawang, een lange en vermoeiende reis (via Medan) van zeven uur, met een chauffeur die blijkbaar dacht dat hij een wedstrijd moest winnen of zo. Bukit Lawang ligt in nationaal park Leuser, dat weer deelt uitmaakt van een groter beschermd natuurgebied in noord Sumatra. Wij (en velen met ons, hoewel het in deze tijd van het jaar redelijk rustig is) gaan hier vooral naar toe om de oerang utangs te zien. Ooit was hier een opvangcentrum voor deze bedreigde mensapen (96,4% van hun DNA is gelijk aan dat van ons, zo lazen we. Ziet er toch iets anders uit in de spiegel gelukkig).  Vanuit Bukit Lawang kun je tochten maken van 1 of meerdere dagen in de jungle, om deze familieleden in hun eigen habitat te zien Eén dag vonden we wel genoeg, we zagen onszelf niet overnachten in de jungle, dus we deden de z.g. ‘’chicken’’ trekking, met twee gidsen. Dat was op zich al best pittig, veel geklauter in soms drassige grond, warm en vochtig.  Tjeerd gleed nog uit, en werd onmiddellijk ‘’beloond’’ met een bloedzuiger. Daar hadden onze gidsen een oplossing voor: een bepaald soort blaadje om de boel schoon te maken en het bloeden te stoppen. Maar de beloning was er: op korte afstand een groot mannetje in een boom; stoppen en veel foto’s maken. En als hij bewoog, wij snel een paar stappen naar achter.  Hij ook maar naar ons staren, dat je af en toe dacht, wie staat er nu voor aap? Wij hielden het gelukkig droog tijdens deze tocht, want er valt af en toe een forse bui, gelukkig over het algemeen niet voor drie uur ’s middags.  Na drie nachten terug naar Medan, voor een laatste overnachting daar. Zondagochtend voor dag en dauw (drie uur) opgestaan voor onze vroege vlucht naar Denpasar, met overstap in Jakarta. Dat liep allemaal voorspoedig, en zondagmiddag waren we in ons volgende hotel (nr. 19 inmiddels) in Sanur. Dat voelde toch weer een beetje als thuiskomen. Eerst maar eens op zoek naar Hans en Ans, collega van zus van Tjeerd, die wat spullen voor ons hadden meegenomen van de Stichting, en die misschien ook wel een kind wilden sponsoren. Met hen afgesproken dat we dinsdag op en neer naar Lovina gaan, want zij willen wel drie (!) kinderen gaan sponsoren, en dat is de plek waar we dan moeten zijn als ze deze meisjes willen ontmoeten. Ans koopt nog wat cadeautjes en we stappen om half negen dinsdagochtend in de auto. Onderweg komen we langs Pancasari, waar we even langsgaan bij het huis dat voor Kadek wordt gebouwd, kijken hoever het is. Dak zit erop, deel van de plavuizen liggen, muren deels afgewerkt binnen. Nieuw bed staat erin. Er moet nog e.e.a. gebeuren, maar ze wonen er al wel in. ‘’Onze mensen” in Pancasari, Arie en Jeanne houden het hele proces daar ook nauwlettend in de gaten.

Door naar Lovina, waar onze man ter plekke, Komang, de drie meisjes en hun ouders bij hem thuis heeft uitgenodigd (de school is al afgelopen), om Ans en Hans te ontmoeten.  Ieder stelt zich voor, cadeautjes worden uitgedeeld, we lunchen samen en dan weer terug naar Sanur.

Wij hebben fietsen gehuurd voor vijf dagen, en peddelen op ons gemak een rondje straat en strand, met stops voor de cappuccino bij Luthu’s, overheerlijke gado-gado met Lontong aan het strand, bezoek aan reisbureau om tickets naar Sulawesi te regelen, en nog zo wat van die dingen.

Volgens ons oorspronkelijk reisschema zouden we maar twee nachtjes in Sanur blijven, en dan via Padangbai door naar de Gili eilanden. Maar dat wordt anders: er blijkt een internationaal filmfestival te zijn in Kuta, en we hebben kaartjes gekocht voor de Closing event, zaterdag in een hotel in Semyniak, met diner, film (Charlie Chaplin bezoek aan Bali in 1932) en aanwezigheid van aantal regisseurs en acteurs. En gisterenavond zijn we naar een Thaise film geweest: Mindfulness en Murder, en hebben daar ook na afloop even met de jonge Thais-Ierse regisseur gesproken. Dat is het fijne van reizen zonder al teveel te hebben vastgelegd, je plannen wijzigen als het zo uitkomt. En het is lekker om een tijdje op één plek te zitten.

Nog even terug naar de stichting: toen we deze week daar weer even mee bezig waren, met de administratie ook, bleek opnieuw dat het systeem dat we daar nu voor gebruiken, niet adequaat, zeker niet nu er inmiddels 90 kinderen ingescheven staan. Daar moeten we iets aan gaan doen, en we zoeken daar deskundige hulp bij.  Dus als iemand zich daartoe geroepen voelt, dan horen we dat graag. Hoeft niet op stel en sprong, want wij zijn hier nog wel even…

Dat geldt ook voor de website, die kan ook wel een opfrisbeurtje gebruiken. Daar hebben we allerlei ideeën over, maar ook niet de expertise. Wij horen graag van iemand die ons hierbij kan helpen!

Sayang dari Sanur,

Tjeerd en hetty