Elfde reisverslag: luieren in Sanur en Ubud

Onder luieren verstaan wij dan niet hele dagen aan het strand liggen, want daar zijn wij niet de types voor.  We hebben in Sanur zelfs niet aan het strand gelegen, alleen gekuierd en gefietst, en lekkere saté en geroosterde maïskolven gegeten. Er was ook van alles te doen in Sanur: een groot (jaarlijks) planten en bloemenfestival, met vele activiteiten daarom heen (eettentjes, muziek, kookwedstrijden en wie snijdt de mooiste kunstwerken uit fruit, ware meesters zijn het), en als klap op de vuurpijl  kwam op zaterdag 20 november Sinterklaas aan in Sanur met zijn zwarte pieten. Georganiseerd door de school voor Nederlandse taal en cultuur op Bali, in bistro Amsterdam. Jawel, wij Nederlanders dringen onze cultuur ook hier op. Het vergt wat uitleg; nee, Sinterklaas is echt niet hetzelfde als Santa Claus, wat denken jullie wel. Deze komt uit Spanje, met de boot, en niet helemaal uit Alaska met zijn rendier. Zaterdagavond naar de closing event, met prijsuitreiking,  van de Balinale, het filmfestival. In een mooi restaurant in Seminiak, met voortreffelijk eten en drinken, en een bijzondere film uit 1932, van het bezoek van Charlie Chaplin en zijn broer aan Java en Bali, waar zij werden verwelkomd door de Nederlandse gouverneur. Blijkens de aftiteling bleek deze film geleend te zijn uit het Nederlands Filmmuseum. Maandag nog een tripje naar Uluwatu, de mooie watertempel op het uiterste puntje van Bali, gevolgd door een overheerlijke verse vislunch in Jimbaran, waar ik in januari van dit jaar nog mijn verjaardag vierde! Je kiest daar de verse vis zo uit de bakken: doet u maar die red snapper en een handvol king prawns, en ja, ook nog maar wat van die squid erbij. Op de grill, sausje erbij, en smullen maar. Toen was het weer tijd op afscheid te nemen van Sanur en omgeving (Obama hebben we niet gezien, ook zelf niets van zijn bezoek gemerkt, hoewel de wegen bij tijd en wijle wel werden afgezet, zo hoorden we van anderen. Hij was hier drie dagen voor de ASEAN top die in Nusa Dua plaatsvond, { ten zuiden van Sanur). En nu zitten we alweer vier dagen in Ubud, ook bekend terrein. Klein hotelletje met zwembad, dat we vaak voor onszelf hebben, zoals nu. Hoewel Ubud heel toeristisch is, je struikelt over de hotelletjes, winkels, restaurants etc., is het toch een heel ontspannen plek. Overigens is het op dit moment ook niet zo erg druk. En het is gewoon heel erg leuk hier. We hebben dit keer een motor gehuurd, zodat we er makkelijk zelf op uit kunnen. De omgeving van Ubud is echt prachtig, het wordt niet voor niets de rijstschuur van Bali genoemd. Ons dagritme is simpel: wat baantjes zwemmen voor het ontbijt (voor de broodnodige beweging), ontbijten aan het zwembad (banana pancake of gebakken eitje, thee en verse mixed juice), met de brommer erop uit, terug in het hotel weer aan het zwembad, en daarna nog maar eens een lekker hapje eten. Tja, je moet wat. O ja, ook nog happy hour met twee mojitos voor de prijs van één, bij Cinta (Olga, Bert en Linda zien het voor zich!). De trips erop uit voeren vooral door mooie rijstvelden langs tempels, in allerlei soorten en maten. Zoals de Goa Gaja, de Elephant Cave (waarschijnlijk uit de 11^de eeuw), en daarna Yeh Pulu (laat 14^de eeuws, een heel verhaal uit een heilig Hindu boek in de rotsen gehakt). Bij de laatste waren we de enige bezoekers, en er bleek ook een heel leuk cafeetje te zijn. Daar raakten we aan de praat met een Australiër, die een stuk land had gekocht (geleased voor 100 (!) jaar, want een buitenlander kan geen grond bezitten in Indonesië) om een huis te gaan bouwen in het dorpje, waar hij na zijn pensionering permanent wil gaan wonen. We reden met hem mee, en hij liet zien waar hij dat van plan was. Prachtige plek inderdaad, maar wel een beetje ver van huis en haard. Wij gaan liever elk jaar op bezoek. Vandaag opnieuw een mooie toch naar een prachtige tempel, volgens het boekje één van de oudste en meest bijzondere van Bali, de Gunung Kawi genaamd. Diep in een prachtige groene vallei gelegen, zijn hier tien acht meter hoge z.g. candi (graven) in de rotsen uitgehakt,  in de vorm van grote beelden. Onze laatste tempelbezoek (voorlopig) was aan de z.g. watertempel (Tirta Empul), waar we beiden al eerder waren.. Maar altijd leuk. Was ook te zien in de serie met bekende Nederlanders op Bali. Een plek waar de Balinezen naartoe komen om zich te laten zegenen, zie foto. De rit terug naar Ubud, binnendoor, voerde door kleine dorpjes, heuveltje af, en we herkenden de route van onze down hill cycling toer van vorig jaar. Een ander tripje, dichtbij huis, was in de late namiddag, naar een dorpje waar elke dag rond die tijd honderden, zo niet duizenden vogels (bepaald soort kleine reiger geloof ik, ze hebben het over egrets en herons, maar we zagen maar één soort vogel. De vogelaars onder jullie herkennen ze misschien van de foto), zich verzamelen. De bomen kleuren zich wit van de vogels, en de wegen en huizen van de vogelpoep. Bijzonder om te zien. Ook daarbij hoort natuurlijk weer een (hindoe) verhaal of legende. Te lang om te vermelden, maar de crux is dat de vogels de mensen in het dorp voorspoed brengen (in elk geval al door 10.000 rph entree te vragen om het dorp in te mogen rijden…).Inmiddels hebben we ook ons vertrek a.s.. dinsdag naar Gili Trawangang (klein eiland voor de kust van Lombok) geregeld. Via een taxichauffeur, die we eerder hadden gecharterd worden we met een (mini)bus opgehaald bij ons hotel hier, afgezet in Padangbai en dan de snelboot in op weg naar Gili Trawangang. Dat is ook het mooie van Bali: alles is te regelen en makkelijk. Alleen moet je wel even opletten dat je niet teveel betaalt! Over het algemeen zijn Balinezen zeker betrouwbaar (ze moeten tenslotte om hun karma denken),  maar als het om geld gaat, proberen ze natuurlijk het onderste uit de kan te halen. En nietsvermoedende buitenlanders betalen snel te veel (omdat het voor velen toch al zo goedkoop is). Nieuwe verhalen volgen na ons bezoek aan Gili Trawangan en Sulawesi.

Sayang dari Ubud,

Tjeerd en Hetty