Van Uvita naar Sierpe

De dolphin en whale watching bij Uvita ging toch niet door. We liepen de gids tegen het lijf, en die vertelde ons heel eerlijk dat er de laatste dagen geen walvissen waren gespot en ook niet zoveel dolfijnen, dus misschien beter een andere keer (maar dan zijn we hier niet meer), of op een andere plek (en daar zijn we morgen). Dus hopelijk gaat dat nog gebeuren. Wel hebben we met een uiterst vriendelijk local genaamd Memo (door Hannia ook wel Memito genoemd, in CR wordt die uitgang vaak gebruikt als koosnaampje) een aantal uren rondgereden in de omgeving. Memito, tegen de 70, klein en zoals gezegd, heel aardig, is de oom van een schoonzus van Hannia en begroette ons alsof we ook familie van hem zijn. Hij laat ons zijn huis zien en de cabinas die hij verhuurt. En een mooi, groot stuk land dat te koop staat (eigenaar is een Amerikaan waar hij voor werkt), met werkelijk fantastisch uitzicht op zee. Voor het luttele bedrag van ca. 200.000 euro ben je de eigenaar en kun je daar een klein paleisje neerzetten. Wel wat lastig te bereiken, via een kronkelende, stijgende dirt road.  Beetje te ver voor een tweede huis, maar Memo vertelde ook dat mensen het kopen als investering, omdat dit gebied steeds meer ontwikkeld wordt, en de verwachting is dat de prijzen zullen stijgen.  
Aan het eind van de middag gaan we opnieuw naar het strand, en maken dit keer een wat langere wandeling om de zonsondergang te kunnen zien. En die blijkt echt prachtig te zijn vanavond, cloudless. Als je daar zo op een boomstammetje op het strand zit uit te kijken over de Pacific, en de grote gele ronde bol langzaam naar beneden ziet komen en in het water zakken, wordt je toch een beetje stil en dankbaar. Nog een laatste keer eten bij bar los Almendros, en niet al te laat naar bed. Uvita is (nog) relatief rustig, ook op zaterdagavond (althans aan deze weg, blijkens een omroepwagen is er wel ergens een disco, en er is de onvermijdelijke karaokebar), maar dat zou best eens kunnen veranderen in de komende jaren. Zoals Memo ons vertelde is er de laatste 4 jaar al heel veel veranderd, met meer toeristen die het steeds drukkere Manuel Antonio (ten noorden) omzeilen. 
Vanochtend tegen half negen komt de taxi ons halen, en nemen we afscheid van Guadeloupe en Jose van het hotel. De taxi brengt ons naar de bushalte, waar we de bus naar Palmar Norte nemen, een trip van bijna 1,5 uur in een comfortabele bus met ac. Vandaar met een taxi naar Sierpe, waar we voor de komende nacht een hotel hebben geboekt. Sierpe is genoemd naar de rivier Sierpe, en is de noordelijke toegang tot nationaal park Corcovado. Vanaf hier kun je boottochten maken in de mangrovebossen (volgens de gids het op twee na grootste mangrove gebied in latijns Amerika), waar veel dieren te spotten zijn. Hierover hopelijk meer morgen, want we hebben een tour geboekt voor morgenochtend 7 uur. De rest van deze dag een beetje chillen op het terras van ons hotel hier, direct aan de rivier. Met een overheerlijke batido (vers fruit drankje). Morgenochtend dus eerst de trip door de mangrovebossen, duurt 3 uur, en dan met de boot naar Drake Bay, aan de kust. Van hieruit kun je daar alleen over het water komen, een trip van een half uurtje.