Van Sidemen via Ubud naar Pemuteran en door naar Lovina

Een korte trip van 1,5 uur brengt ons naar good, old Ubud. Van de rust te midden van de rijstvelden, naar de drukte van dit op en top toeristische centrum van Bali, met zijn vele galerietjes, winkeltjes, warungs, en accommodaties variërend van meest basic backpackers hostel, tot 5 sterren resorts (ook wel vaak midden in de rijstvelden overigens). Toch zijn ook hier rustige plekjes te vinden, zoals ik vier jaar geleden merkte toen ik in Warji House verbleef. Gevonden via hun eigen website (booking.com bestond toen nog niet), net achter een hele drukke straat, en toch heel rustig. En nu, wel via booking.com, in Alam Terrace, getriggered door de hoge rating. Gloednieuw hotel, gelegen op de helling van de kleine rivier die dwars door Ubud loopt, maar die je bijna niet ziet, zo diep ligt hij (zeker in deze droge tijd). Dus wel wat trappen op en af, naar onze kamer beneden aan het zwembad. Maar alleszins de moeite waard, en in overeenstemming met de meningen van andere reizigers. Hoewel op loopafstand van het centrum gelegen, hebben we voor deze vijf dagen een scooter gehuurd, ook om er wat verder op uit te kunnen trekken. Het is leuk om rond Ubud te toeren, over slingerende weggetjes door kleine dorpjes, en de overal aanwezige rijstvelden. Ubud is bekend terrein, de musea hebben we al gezien, de befaamde Balinese dansuitvoeringen al bezocht, souvenirtjes op de markt al gekocht (is overigens getransformeerd van rommelige, smalle ‘’straatjes’’ tot grotendeels keurige stalletjes, waar de verkopers ongetwijfeld meer huur voor moeten betalen), wat wel de sjeu eraf haalt. Maar ja, dan moet je wel weten hoe het vroeger was. Gefietst hadden we hier ook al eerder, via de down hill cycling toer, zeer de moeite waard. Maar rafting, ook één van de populaire activiteiten om te doen hier in de buurt, dat hadden we nog niet gedaan! Zelf had ik het één keer eerder gedaan, in Canada, samen met Thea, toch ook al weer ruim 20 jaar terug (sic!). Voor Tjeerd was het de eerste keer. Met een busje opgehaald vanuit ons hotel naar de plek waar we de rivier opgingen. Helmpje, zwemvest en peddel gekregen en met z’n zessen plus gids naar de rivier. Dat viel overigens nog niet mee, want het bleek een afdaling van 600 meter, behoorlijk steil naar beneden te zijn. Vonden mijn knieën helemaal niet leuk. Bij de rivier aangekomen, kregen we eerst uitleg over de tocht: ca. 12 kilometer downstream, duur ongeveer twee uur, met een stop onderweg. Verder de opdrachten: forward, backward, to the right (iedereen rechts in de boot), to the left, en ‘’boem-boem’’= iedereen op de bodem van de raft.  Daarna kregen we een plek in de boot aangewezen: twee mannen voorin, hun partners daarachter, en Tjeerd en ik daar weer achter. En achterin de gids, grappige man overigens. Het was echt een hele leuke trip, en we hebben ontzettend gelachen. Al vrij snel kwam er een behoorlijk pittige stroomversnelling, met smalle doorgangen tussen grote keien in het water. De opdrachten vlogen ons om de oren, forward, backward, en tenslotte inderdaad boem-boem; we draaiden 360 graden geloof ik, maar kwamen ongeschonden en drijfnat weer (even) in rustiger vaarwater. En we waren natuurlijk niet de enige raft in het water, dus het was af en toe een beetje botsen en nat spetteren. Vooral de rafts vol Aziaten (Chinezen??), waren soms erg komisch om te zien in hun jolijt, zeker als ze vast waren komen te zitten op de rotsen. We konden ook een paar keer het (ondiepe) water in om ons af te laten drijven (niet door de stroomversnellingen natuurlijk….). Na twee uur stapten we prettig moe en voldaan uit de raft, klommen omhoog (niet zo heel steil gelukkig), voor een douche en een lunch. Tijdens de lunch werd een film van onze tocht met onze raft vertoond, opgenomen op een paar plekken onderweg. Natuurlijk te koop, zo ook foto’s. We hebben het maar bij de laatste gehouden. Wat ons verder nog te doen stond in Ubud, was een bezoek aan twee sponsorkinderen. Kadek Emmawati, dochter van Nyoman en Made, het echtpaar dat bovengenoemd Warjihouse al jaren runt; die ik dus sinds 2009 ken, en inmiddels ben gaan sponsoren. Volgend jaar gaat ze naar de senior high school. Ik ben heel benieuwd hoe het in de toekomst met haar gaat, en of ze zich uit het armoedige van haar huidige situatie kan ontworstelen. Nyoman en Made zijn een aardig stel; maar er gaat heel weinig initiatief van hen uit, en ze wonen achter Warjihouse in een erg armzalig onderkomen (één kamer met z’n drietjes). Emma is een leuke meid, beetje verlegen, maar we gaan maar eens wat vaker met haar e-mailen. Kan ze haar Engels ook wat oefenen. Ook op bezoek bij haar neefje  Komang, die niet in Ubud woont, maar in Sukawati, een half uurtje met de brommer. Op zondag reden we achter Nyoman aan naar zijn huis. Na Ubud op weg naar Pemuteran, gelegen aan de noordwest kust van Bali, een behoorlijke rit van ruim drie uur, deels door mooi, bergachtig gebied. De kleine homestay die we (verrassing) via booking.com hadden gereserveerd, Taruna Homestay, was heel leuk. Uitermate vriendelijke eigenaar en personeel, dat vooral bleek op de derde dag. Die ochtend werd Tjeerd wakker met een naar gevoel, en hartkloppingen. Dokter laten komen, en die vond het beter dat hij naar het ziekenhuis in Singaraja ging. We hadden die ochtend een excursie geboekt naar een eiland in de buurt, waar het prachtig snorkelen is (één van de redenen op naar Pemuteran te gaan), maar dat ging dus niet door. En deze ‘’excursie’’ naar Singaraja, was nu niet echt gepland. Het was een spannende dag, maar alles is goed afgelopen. Auto van de homestay, met chauffeur die de hele tijd bij ons bleef. De dokter en Taruna hadden al gebeld met ziekenhuis, waar we op de eerste hulp direct werden geholpen. Hartfilmpje gemaakt, en het was duidelijk dat het niet in orde was (boezemfibrillatie). Inschrijving, verzekering, alles werd supersnel geregeld. Opname, in de VIP kamer. Redelijk tot goed  Engels sprekende dokters en personeel. Het is natuurlijk geen UMC, maar het ging wel professioneel en efficiënt. Toen duidelijk was dat hij een nachtje moest blijven, ben ik met de chauffeur teruggereden naar de homestay om onze bagage op te halen. De eigenaars, Taruna en vrouw Iluh, brachten mij zelf weer terug naar het ziekenhuis, na de bagage te hebben gedropped bij ons volgende hotel in Lovina (half uurtje van Singaraja). Toen we eind van de middag weer bij Tjeerd waren, was zijn hart net weer in het goede ritme gegaan, dankzij de medicatie. Dat was een grote opluchting. Ze wilden hem toch wel dat nachtje houden ter observatie, en ik kon daar ook blijven slapen (de VIP room was een klein appartementje met extra bed).  Nadat de volgende ochtend de arts nog een keer was langsgekomen, werd hij ontslagen en bracht een auto van het ziekenhuis ons naar het hotel in Lovina.

De volgende dag om 10 uur moest hij nog een keer ter controle bij de poli langskomen. Dat was gisteren en alles was goed. Beetje rustig aan deze dagen, maar hij voelt zich goed. Taruna nog even gebeld om te melden hoe het nu was en opnieuw hartelijk te danken voor hun goede zorgen. Ze krijgen van ons een 10 met een griffel op booking.com!!  En ook de mensen aan de andere kant van de telefoonlijn van call center van de verzekering (die dit natuurlijk niet lezen J); petje af voor de snelle en plezierige afhandeling. Als je dit overkomt, wil je geen gedoe hebben met administrieve en financiële zaken.

We zijn nu weer terug op onze vertrouwde plek in Lovina: Villa Jaya, en rusten lekker uit bij het zwembad van dit gezellige,kleine hotel.